Ոչ կոնկրետ գնահատական կար, ոչ էլ կոնկրետ լուծում
Posted on December 4, 2009, by admin, under Հարցազրույցներ.
ՀՅԴ Բյուրոյի ներկայացուցիչ Հրանտ Մարգարյանի հարցազրույցը «ՀԱՅԱՍՏԱՆԻ ԶՐՈՒՑԱԿԻՑ» շաբաթաթերթին
-Խոսեցիք հայ-թուրքական հարաբերություններից: Նախագահի խոսքը ՀՅԴ-ի մտավախությունները փարատե՞ց:
-Բնականաբար, ոչ: Թուրքիան, որը գուցե մեզ համար ցավոք սրտի հաջող արտաքին քաղաքականություն ունի, այսօր մեզնից կորզում է նաեւ վերջին նախապայմանը` Ղարաբաղի հարցը: ԼՂ հիմնախնդրի այս ակտիվացումն ուղղակի առնչվում է հայ-թուրքական հարաբերություններին: Բայց կարծում եմ` հայկական կողմի շտապողականությունը պատճառ դարձավ, որպեսզի Հայաստանը զիջեր եւ ընդուներ նախապայմանները: ԼՂ հիմնախնդրի առնչությամբ մտավախություն ունեմ:Հայաստանը շատ վատ վիճակում է: Մասնավորաբար նախագահ Սերժ Սարգսյանը բավականին վատ վիճակում է: Խաղադրույքը, որ նա արել է արտաքին քաղաքականության վրա, կարող է ձախողվել: Դա կարող է պատճառ դառնալ, որպեսզի նա փորձի զիջումների միջոցով ինչ-որ բան փրկել:
-Նախագահը նշել էր, որ ԼՂ հակամարտության կարգավորման այսօրվա հանգրվանն իրեն հույս է ներշնչում, որ կարող ենք ողջամիտ ժամկետներում այն իր տրամաբանական ավարտին հասցնել: Ներկա զարգացումները Ձեզ այդ հույսը տալի՞ս են:
-Ոչ: Դարձյալ` ոչ: Բանակցությունների հիմք է, գուցե ոչ նախագահ Սարգսյանի մեղքով, ԼՂԻՄ-ը: Ինձ թվում է` հայ ժողովրդի պայքարը ԼՂԻՄ-ի համար չէր, դա վարչական հասկացողություն էր, որ Ադրբեջանն էր պարտադրել: Հայ ժողովրդի պայքարը Ղարաբաղի համար էր: Եվ վերջին հաշվով, եթե մեզ համար ամենակարեւորն ազգային ինքնորոշման սկզբունքն է, ապա Ղարաբաղը երկու անգամ այդ ինքնորոշումը կատարել է` մեկը 1991 թ. Անկախության հռչակագրով, մյուսը` 2006-ին` Սահմանադրության ընդունումով: Հայկական կողմն առնվազն իր համար պետք է հիմք ընդունի ԼՂՀ-ն: Դեռ չեմ խոսում բռնագրավված Շահումյանի մասին, որը դարձյալ հայկական հող է: Ո՞վ է իրավունք տվել այդ հարցը մի կողմ դնել: Ցանկանում եմ շեշտել` հայ ժողովուրդը մեծ ակնկալիք ունի Ղարաբաղից: 1988-ից հետո այն եղել է մեր ազգային շարժման առաջնորդը: Եվ ԼՂ-ն այսօր խոսք ունի ասելու թե հայ-թուրքական հարաբերությունների, թե հակամարտության կարգավորման մասով:
-Ըստ նախագահի` մեր երկրի քաղաքական կայունությունը պետք է ապահովենք քաղաքական երկխոսության միջոցով: Կարո՞ղ ենք սա ընկալել որպես պատասխան Լեւոն Տեր-Պետորսյանի առաջարկին կամ դա միայն նրա՞ն էր ուղղված:
-Չգիտեմ: Ես կարծում եմ, որ իրենք երկխոսության մեջ են, եթե դա կարելի է կոչել երկխոսություն: Բայց ամենակարեւոր երկխոսությունը բոլորիս միջեւ հայ-թուրքական հարաբերությունների հարցով պետք է լիներ: Պաշտոնապես հայտարարվեց քննարկումների եւ այլնի մասին, բայց այդ երկխոսությունն այդպես էլ չկայացավ: Իրենք մենախոսեցին իրենց համար, մենք` մեզ համար: Իսկ Լեւոն Տեր-Պետրոսյանի ու ՍԵրժ Սարգսյանի երկխոսությունից ոչ մտահոգ եմ, ոչ ոգեւորված: Սակայն դա մեզ լավ բան չի բերի: Եթե այդ երկխոսության նպատակն է, որ պրոթուրքական քաղաքականությունը տիրապետող դառնա ազգային քաղաքականության նկատմամբ, դրանից մեր ժողովրդին վատ բան է սպասում: Եթե դա պետք է նշանակի նախկին եւ ներկա իշխանությունների միացում` դրանից ժողովրդին լավ բան չի սպասում: Եթե դա պետք է նշանակի քաղաքական դաշտի բեւեռացում` կրկին լավ բան չի սպասվում:
Արփի Սահակյան
