Մենք խնդիր չունենք, որովհետեւ մենք մեր խղճի առաջ մաքուր ենք
Posted on July 25, 2008, by admin, under Հարցազրույցներ.
ՀՅԴ Բյուրոյի ներկայացուցիչ Հրանտ Մարգարյանի պատասխանները «Շանթ» հեռուստաընկերության «Հեռանկար» ծրագրին
-Դուք արդեն ի մի բերե՞լ եք Ձեր կարծիքը 100 -օրյա իշխանության վերաբերյալ: Այսինքն կա՞ որոշակի գնահատական:
-Գնահատականը, կարծում եմ, կտանք հաջորդ շաբաթվա ընթացքում: Մոտ օրերս մեր Գերագույն ժողովն է, եւ դա քննության նյութ է դառնալու: Բանաձեւված կարծիք չեմ կարող հայտնել, բայց մի քանի նկատառումներ ունեմ:
Ասեմ, որ, այդ 100 օրը դյուրին 100 օր չի եղել: Սա բնական պայմանների 100 օր չէր եղել: Դժվար իրավիճակի 100 օր է եղել: Մենք շատ ծանր սկիզբ ենք ունեցել այդ 100 օրվա համար եւ, բնականաբար, այն իր ազդեցությունն է թողել ամբողջ ընթացքի վրա: Այն նաեւ իր ազդեցությունն է թողել մեր գնահատականի վրա, այսինքն` լավը անհրաժեշտ չափով չի գնահատվել, որովհետեւ ծանրացած մի բան կա մթնոլորտում: Վատը նույնպես այդ քաղաքական մթնոլորտի գնահատանքին է արժանացել, այսինքն քաղաքական մթնոլորտը ծանրացել է այնքան, որ նույնիսկ բացասականը հստակությամբ արժեւորել հնարավոր չի եղել: /
Բայց մի բան, հաստատ կարելի ասել, այս 100 օրվա համար: Կարծում եմ` այս հարցում անաչառ դիտորդը, անաչառ գնահատողը ինձ հետ համամիտ կլինի: Այս 100 օրվա ընթացքում նոր հույսի դուռ է բացվել: Հնարավոր է, որ մենք կարողանանք թե՛ կադրային իմաստով, թե՛ երկրից անարդարությունները վերացնելու իմաստով եւ թե՛ սոցիալական հարցերը լուծելու առումով` նոր ժամանակաշրջանի սկիզբ դնել: Այդ հույսի նախանշանները, կարծում եմ, կան: Վերջնական եզրակացության գալու համար գուցե բավարար չի, բայց այնքան է, որ դրականը երեւում է, եւ կա հույս, որ այն խորանա, ընդարձակվի, ամրանա:
– Դուք սպառիչ պատասխան տվեցիք եւ ես դա համարում եմ անցած 100 օրվա վերաբերյալ ՀՅԴ-ի գնահատականը: Հետընտրական շրջանում Դուք շատ էիք խոսում երկխոսության անհրաժեշտության մասին: Վերջին շրջանում չի նկատվում այդպիսի պահանջ: Չկա՞ արդյոք դրա անհրաժեշտությունն այլեւս:
-Երկխոսությունը միշտ է անհրաժեշտ: Այսինքն` ներազգային համերաշխությունը, ազգային միասնականությունը միշտ էլ անհրաժեշտ են` անկախ նրանից, թե ով է իշխանության մեջ, ով` իշխանությունից դուրս: Անկախ այն բանից, թե ներազգային առումով ինչ խնդիրներ գոյություն ունեն: Ազգային միասնականությունը ինքնանպատակ չէ: Ինչ-որ նպատակների շուրջ ազգային միասնականությունը անհրաժեշտություն է: Այն հիմնականում տեղի է ունենում ազգի հիմնական օրակարգերի շուրջ:
Որո՞նք են այսօր այդ հիմնական օրակարգերը, որի շուրջ անհրաժեշտ է ազգային միասնականություն ու համերաշխություն: Նույնիսկ եթե մենք ներքին ճակատում իրար հետ համաձայնություն չունենք եւ պայքարի կամ մրցակցության մեջ ենք, գտնվում ենք տարբեր ճակատներում, այդ հիմնական օրակարգերից առաջինը պետության ինքնաշխանությունն է, որ չպետք է վտանգվի: Եվ անկախ նրանից` ընդդիմադիր ես դու, թե մաս ես կազմում իշխանության, դրանում պետք է շահագրգռված լինես:
Երկրորդը Ղարաբաղի հարցն է, որ մեզ համար դարձյալ առանցքային է, հիմնական օրակարգ, եւ այս հարցում օտարը չպետք է մեր մեջ տեսնի դիրքերի թուլացում:
Երրորդը` բոլոր ազգային խնդիրներն են:
– Այդ թվում` հայ-թուրքական հարաբերություններում նոր մոտեցումը. դուք այս մասին դեռ լռում եք, ինչո՞ւ:
– Ո՛չ, մենք չենք լռել, ուղղակի չենք աղմկել: Սրանք տարբեր բաներ են: Չենք աղմկել, որովհետեւ դրա անհրաժեշտությունը չենք զգացել: Լսել եմ որոշ մեկնաբանություններ, որոշ վերլուծություններ, որոնք անարդար են եւ հեռու մեր մոտեցումներից: Այդ տեսակ պիտակները մեզ չեն կարող ստվերել: Եվ ասեմ` անիմաստ գործ են անում նրանք, ովքեր փորձում են պիտակավորել Դաշնակցությանը: Խնդիրն այն է, որ մենք, առաջին իսկ պահից, մեծ ցնցում ապրեցինք, բայց մենք կոալիցիոն համաձայնություն ունեինք եւ մեզ վայել չէր լինի, եթե մենք նախքան մեր հարցերը խոհանոցում քննելը` հրապարակային քննության նյութ դարձնեինք:
Առաջին իսկ վայրկյանից մենք մեր մտահոգությունը հայտնեցինք եւ փորձ արեցինք ներքին խոհանոցում ճշտել հարցի հանգամանքները: Եվ այդ քննարկման ընթացքում մենք համոզվեցինք, որ էական վտանգ չկա, չկա այն վտանգը, որ արտաքին քաղաքական կուրսի մեջ փոփոխություն է տեղի ունեցել: Մենք համոզվեցինք, որ այդպիսի վտանգ գոյությոյւն չունի` անշուշտ, փոխանցելով մեր մտահոգությունները, մեր կարծիքը, հասկացնելով, որ դա մեզ համար կարմիր գիծ է, եւ որ մենք դրանից չենք կարող անցնել:
-Դուք առաջինն էիք, որ հանդիպեցիք ընդդիմության ղեկավարի` ԼՏՊ-ի հետ: Այդ հանդիպումից մնացե՞լ է որեւէ բան, ինչի մասին դեռեւս չեք խոսել :
-Ոչ, որեւէ մասնավոր բան չկա, որովհետեւ ես միշտ ասել եմ` այդ հանդիպումը հենց իբրեւ հանդիպում էր, որ կարեւոր էր: Հարցն այն է, որ մենք միշտ խոսել ենք ազգային միասնականության մասին, միշտ խոսել ենք ազգային համերաշխության մասին, միշտ խոսել ենք քաղաքական ուժերի միջեւ փոխադարձ հարգանքի մթնոլորտի մասին, ինչն անշուշտ չի նշանակում միաձեւություն, միակարծություն: Բայց էթիկայի որոշ նորմեր կան, որ մենք կարծել ենք /ներազգային առումով/ պետք է պահել, որպեսզի ներազգային կյանքը չանհամանա: Այդ մեկնակետից ելնելով` մենք համաձայնեցինք հանդիպել նրան: Մենք փորձեցինք ասել, որ այն, ինչ արել է ԼՏՊ-ն մեր նկատմամբ, մենք նույն կերպ իրեն վերաբերվել չենք պատրաստվում: Որովհետեւ մենք համարում ենք, որ այն վերաբերմունքը, որ նա ունեցել է մեր նկատմամբ` տկարության հետեւանք էր: Իսկ մենք չունենք տկարության զգացում, որպեսզի նույն կերպ իր հետ վերաբերվենք:
– Պարոն Մարգարյան Ձեր եւ ԼՏՊ-ի հանդիպումից հետո կա՞ն պայմանավորվածություններ, որ պահպանվում են առ այսօր:
– Այդ օրը մենք ունեցել ենք մի հիմնական պայմանավորվածություն` քաղաքական, գաղափարական հարցերի մեջ մենք տարակարծիք ենք, եւ պետք է լինի քաղաքական-գաղափարական պայքար, քարոզչություն պետք է լինի: Մենք պետք է խոսենք մեր գաղափարախոսության մասին, մեր քաղաքական ուղղվածության մասին, իրենք` իրենց: Այս թեմայով ես խոսել չեմ ուզում, որովհետեւ կարծում եմ, կոռեկտ չի լինի: Ամեն ինչ բաց է, հրապարակի վրա, մարդիկ գիտեն , թե մենք ինչ ենք ասել, եւ ինչ մենք ասել ենք` մեր գաղափարախոսության, քաղաքական ուղղվածության սահմանների մեջ է: Ցավոք սրտի, կախյալ մամուլի միջոցով, տեսել ենք գրոհներ, որոնց նկատմամբ փորձել ենք ներողամտություն ցուցաբերել, որովհետեւ համարել ենք, որ այդ տեսակ քարոզչությունը բոլշեւիկյան քարոզչություն է, հին օրերի քարոզչություն եւ ո՛չ թե գաղափարական պայքար:
-Պարոն Մարգարյան, ես ուզում եմ հարցին հակառակ տեսանկյունից մոտենալ, իսկ ի՞նչ կարծիքի է Ձեր մասին կոլաիցիան: Կա՞ այդպիսի որոշակի գնահատական` Դաշնակցության պահվածքի մասին կոալիցիայում: Չի՞ եղել դեպք, երբ ասենք «Հանրապետականը» դժգոհի ձեզնից, եւ կամ «Օրինաց երկիրը»:
-Ներկա փուլում, այնպիսի լուրջ դժգոհություններ, որ ես կարողանամ ակնարկել, չեն եղել: Բայց, բնականաբար, միաձայնություն, միակարծություն էլ չկա: Լինում է մտքերի փոխանակություն, առաջանում են տարակարծություններ, փորձում ենք միմյանց համոզել: Համոզվել եւ համոզել եւ հասնել արդյունքի: Այսինքն` սա շատ բնական է, այդպես եմ կարծում: Արտառոց որեւէ բան գոյություն չունի:
-Դա ես պատահաբար չհարցրեցի, որովհետեւ վերջին շրջանում, եւ դա ոչ միայն իմ դիտարկումն է, Դաշնակցության գնահատականների մեջ տարակարծություններ են նկատվում: Ասենք` նույն հայ-թուքական հանձնաժողովի մասին խոսակցությունները: Քաղբանտարկյալ կա, թե չկա: Վերջերս հանդիպեցի Հրայր Կարապետյանի մոտեցմանը, որ Դաշնակցությունը իր ուրույն քաղաքականությունն է վարում, եւ կարեւոր չէ, թե կոալիցիան այդ մասին ի՞նչ է մտածում: Փաստորեն տրամաբանական հարց է առաջանում` ինչ նպատակով է կազմվել այդ կոալիցիան:
– Հրայր Կարապետյանն այդպես չի ասել: Նա ասել է` կան պայմանավորվածություններ եւ որ այդ պայմանավորվածությունների սահմանում, մենք ունենք պարտավորվածություններ եւ
համաձայնություններ: Դրանից դուրս մենք ազատ ենք եւ ինքնուրույն: Դա չի նշանակում, որ եթե մենք կոալիցիայի մեջ ենք, դադարել ենք ինքնուրույն կազմակերպություն լինելուց: Մենք միշտ ունենք մեր սեփական մոտեցումները, սեփական գնահատականները եւ այդ համագործակցությունը չի նշանակում, տեսակների վերացում: Համագործակցություն` նշանակում է, տեսակների գործակցություն: Այդ առումով Հրայր Կարապետյանը, կարծում եմ, ճիշտ է արտահայտվել: Մենք ինքնուրույն ենք, հավանաբար իրենք էլ են ինքնուրույն, եւ հարաբերությունը այդ իմաստով բնական հարաբերություն է:
Ինչ վերաբերում է տարաձայնություններին` քաղբանտարկյալ կա, թե՞ չկա, ապա, գիտեք, մենք ոչ դատախազ ենք, ոչ դատավոր: Եվ այդ դերակատարությունը չենք ուզում ստանձնել: Մենք ունենք սկզբունքային հարց` Հայաստանում քաղաքական բանտարկյալ չպետք է լինի, Հայաստանում ոչ ոք իր հայացքների եւ քաղաքական գործունեության համար չպետք է հալածվի, չպետք է բանտարկվի: Դա սկզբունքային հարց է, սակայն ճշտել` նրանք, ովքեր ձերբակալված են, քաղաքական բանտարկյալներ են, թե՞ ոչ, չենք կարող, մինչեւ մի տրամաբանական ժամանակաշրջան, երբ հարցերը կհստակեցվեն եւ մենք էլ կկարողանանք իրատեսական գնահատական տալ, եւ ոչ քաղաքական: Նրանք, ովքեր ասում են` քաղբանտարկյալ կա կամ չկա` երկուսն էլ քաղաքական գնահատական է: Ոչ մեկն իրապես գործի խորքին տեղյակ չէ: Իսկ եթե նրանք դատախազությունում ունեն այնպիսի կապեր, որ կարող են իրականությունն իմանալ, ապա մենք չունենք: Մեր մոտեցումը սկզբունքային է եւ կապված չէ պահի կամ անձի հետ: Այն Հայաստանին, որ մենք ենք ձգտում, այդ Հայաստանում մարդիկ քաղաքական հայացքների եւ գործունեության համար չպետք է հալածվեն: Մանավանդ, որ մենք ժամանակին հալածվել ենք նրանց կողմից, ովքեր այսօր իրենց հալածված են համարում:
– Պարոն Մարգարյան, ես կարող եմ Ձեր ասածից ենթադրել, որ Դաշնակցությունը երբեմն հստակ իշխանություն է, երբեմն նաեւ ցույց է տալիս իր ընդդիմադիր կերպարը: Այսինքն` ոչ իշխանություն, ոչ ընդդիմություն միջանցքին է ձգտում Դաշնակցությունը: Եվ արդյոք դա լա՞վ կարգավիճակ է:
-Գիտեք, ամբողջ հարցն այն է, որ նրանք, ովքեր Դաշնակցության պահվածքը եւ քաղաքականությունը չեն կարողանում ճիշտ ըմբռնել կամ ըմբռնում են երկդիմի` անորոշություններ են տեսնում: Հիմնական պատճառը հետեւյալն է. մենք Հայաստանում ընտրության ենք մասնակցել եւ ընտրություններին բերել ենք քվե, թեկուզ սահմանափակ չափով: Ընտրություններին մասնակցել ենք ամենարմատական, ամենալուրջ ծրագրով: Այդ ծրագրով մենք գալիս էինք երկրի հարցերին լուծում բերելու:
-Ընդ որում իշխանությանը անողոք քննադատող ծրագրով:
-Այո: Ներկա իշխանությանը քննադատող, նախկին իշխանությանը` նույնպես:
Մենք ասպարեզ եկանք արմատական ծրագրով` վերցնելու Հայաստանի իշխանությունը եւ ծառայելու մեր երկրին եւ մեր ժողովրդին: Չբերեցինք անհրաժեշտ քվե եւ բնական էր, որ պետք է դառնայինք ընդդիմություն: Սա բնական էր, սակայն, բնական պայմանների համար եւ ոչ այն պայմանների, որում մենք այսօր հայտնվել ենք: Ի՞նչն է հարցը` հարցն ինձ համար այսօր շատ ավելիկարեւոր է, քան այն մեկնաբանությունները, որ տրվում են իշխանության կերակրատաշտին մոտ լինել, նախարարներ ունենալ եւ այլն: Սա այն մարդկանց խոսակցությունն է, ովքեր Դաշնակցությանը չեն հասկանում:
Մենք ունեցանք մի ընդդիմություն, որը ոչ թե նպատակ դրեց աշխատանքով, քարոզչությամբ, կազմակերպական գործով մեր ժողովրդի ուժը օգտագործելով հասնել իր նպատակներին, այլ` հույսը դրեց օտար պետությունների վրա: Փաստորեն, նրանց տվեց հնարավորություն` խեղճացնել Հայաստանի իշխանությունը, Հայաստանի պետականությունը: Արդյունքում ի՞նչ ստացվեց` օտարները Ղարաբաղի հարցով սկսեցին խոսել արդեն ավելի բարձր ձայնով, ավելի հաճախակի, ավելի բարձր ատյաններում սկսեցին խոսել Ադրբեջանի հողային ամբողջականության մասին: Սկսեցին խոսել, որ Հայաստանը պետք է ճանաչի Թուրքիայի սահմանները: Սկսեցին զանազան ճնշումները մեր երկրի վրա մեծանալ: Ադրբեջանը սկսեց ավելի ագրեսիվ դառնալ: Իսկ մյուս կողմից` կար վտանգ, հավանականություն, որ իշխանությունները, ոչ թե փորձեն երկրի հարցերը լուծելով ընդդիմության բերանը փակել եւ տուն ուղարկել, այլ ընդհակառակը, նրանք կարող էին փորձել դրսին բավարարելով` կտրել ընդդիմության ձեռքերն ու հնարավորությունները: Արդյունքում` ամենավտանգվածը մեր երկրի ինքնիշխանությունն է, մեր երկրի անվտանգությունն է, մեր երկրի անկախությունն է: Եթե մենք մի կողմ կանգնեինք, եւ փորձեինք դիտորդի դեր խաղալ, կամ էլ փորձեինք այս վիճակում դասական ընդդիմություն դառնալ, մենք կնպաստեինք, որ երկրի ինքնիշխանությունը վերջնականորեն վտանգվի: Մեր այս պահվածքը երկրի ինքնիշխանության համար է: Դա նշանակում է, որ մենք իշխանության կողքին ենք, եւ ոչ իշխանություն: Իշխանություն կլինենք, երբ ամբողջությամբ իշխանություն լինենք եւ կարողանանք մեր ծրագիրը ամբողջությամբ իրագործել: Մենք իշխանության կողքին ենք` հանուն մեր երկրի ինքնիշխանության, հանուն ազգային խնդիրների: Բայց դա չի նշանակում, որ ներքին այն արատների հետ, որոնք մենք մատնանշել ենք մեր ողջ նախընտրական պայքարում, արդեն հաշտվել ենք: Չի նշանակում որ մենք դրանց հետ համակերպվել ենք: Եվ եթե այսօր շատ չենք աղմկում, չի նշանակում թե մենք հաշտվել ենք, հակառակը, մենք կուլիսների հետեւում ամենաակտիվ աշխատանք տանողն ենք:
-Պարոն Մարգարյան, ես ձեր ասածից կարո՞ղ եմ հասկանալ, որ դուք պատրաստակամ եք աջակցելու Սերժ Սարգսյանին լիովին, ցանկացած պարագայում:
-Ցանկացած պարագայում` ո՛չ: Մինչեւ այնտեղ, որտեղ մենք հույս ունենք, որ մեր պայմանավորվածությունները կհարգվեն, մինչեւ այնտեղ, որ մենք կտեսնենք` կա արդյունք: Մեր աջակցությունը առաջ գնալու, ինչ-որ բան շտկելու պատճառ է դառնում: Պատճառ է դառնում ինչ-որ սխալի դեմն առնելու, թյուրիմացությունները վերացնելու: Երբ տեսնենք, որ մենք դրականորեն ենք ազդում` այնտեղ ենք, երբ տեսնենք, որ դրականորեն ազդել այլեւս չենք կարողանում, այնտեղ մնալը այլեւս կդառնա անիմաստ: Այն ժամանակ, բնականաբար, մենք չենք լինի իշխանության կողքին, կլինենք ՙդրսում՚: Բայց լինել այս տեսակ ընդդիմության կողքին, չենք կարող: Ընդդիմություն, որի հույսը Ամերիկան է, Եվրոպան է, Արեւմուտքը եւ ոչ սեփական ժողովուրդը:
– Նույն ընդդիմությունն, ի դեպ, ձեզ նույնպես մեղադրում է հույսը դրսի վրա դնելու մեջ:
– Սփյուռքի՞: Հայկական Սփյուռքը համեմատել այլ պետությունների՞ հետ: Դա խոսում է մարդու ուղեղից հիվանդ լինելու մասին:
– Մի հարց եւս, որ ես շատ եմ կարեւորում մեր զրույցում. Իշխանությունը իսկապե՞ս մտահոգված է իր նկատմամբ վստահությունը վերականգնելու հարցով: Դուք որպես իշխանության անդամ, կարո՞ղ եք ձեր նկատմամբ անվստահության պատճառն ասել, ո՞րն է:
– Ես չեմ տեսնում անվստահություն: Ես պետական որեւէ պաշտոն չեմ զբաղեցնում, պետական որեւէ հանգամանք չունեմ:
– Ձեր ամբողջ խորհրդավորությունը հենց դրանում է պարոն Մարգարյան:
– Ես ազատ մարդ եմ, եւ կարողանում եմ հասարակության հետ ազատ շփվել: Եվ ես չեմ տեսնում անվստահություն, հակառակը, տեսնում եմ հարգանք, տեսնում եմ հարազատություն, սրտաբացություն, մտահոգությունն արտահայտելու ցանկություն:
Հայաստանում ցանկացած տեղ ես կարող եմ ազատ շրջել եւ նման խնդիր չեմ ունեցել ողջ կյանքիս ընթացքում: Ընդդիմադիր եղած ժամանակ էլ չեմ ունեցել: Մենք խնդիր չունենք, որովհետեւ մենք մեր խղճի առաջ մաքուր ենք: Մենք ամեն ինչ արեցինք մարտի 1-ը կանխելու համար. թե՛ կուլիսների հետեւում` իշխանության մոտ, թե՛ հրապարակավ` ընդդիմության մոտ:
– Հիմա ամեն ինչ անելո՞ւ եք մարտի 1-ը բացահայտելու համար:
– Բնականաբար, այսօր մենք ամեն ջանք թափում ենք, որ այն բացահայտվի: Տեսեք` ինչ է ստացվում: Եթե անկողմնակալ նայես, ստացվում է` մի կողմն անորոշության մեջ է, որ այլմոլորակայինները իջել են եւ կրակել են իրար վրա, մյուս կողմը` մարդիկ հավաքվել աղոթք են արել, եկել կրակել են իրենց վրա: Երկուսն էլ ծայրահեղություն է, եկուսն էլ մեզ պետք չեն եւ պետք չեն հենց ժողովրդի ապագային: Մարտի մեկը մեր ազգի համար ողբերգություն էր, մարտի մեկը մեզ համար ամոթ էր, մեծ ամոթ: Դրա համար յուրաքանչյուրս պետք է ամաչի` անկախ նրանից` ընդդիմություն է, թե՛ իշխանություն: Դա այն էր, որ չպետք է պատահեր, բայց պատահեց, դա այն էր, ինչի մասին մենք ողջ ընտրապայքարի ժամանակ փորձեցինք ահազանգել, զգուշացնել, բայց չհաջողեցինք: Այսօր դա պատրվակ դարձնել քաղաքական դիվիդենտ շահելու համար, կարծում եմ` ճիշտ չէ:
– Տպավորություն է ստեղծվել, որ կառավարությունը վերցրել է կոռուպցիայի դեմ պայքարի Դաշնակցության մենաշնորհը: Դա թույլ տալի՞ս է ենթադրել, որ Դաշնակցությունը գլուխ չհանեց այս գործից:
– Մենք հակակոռուպցիոն պայքարի դրոշակակիրն ենք եղել: Իբրեւ գաղափարախոսություն, իբրեւ շարժում, իբրեւ պահվածք, իբրեւ պահանջ: Ոչ մի ժամանակ այդ գործը մեզ հանձնված չի եղել: Եվ դա մեր խնդիրներից մեկն է եղել: Տեսեք` վերահսկողության ծառայությունները ի վերջո ունեն նաեւ հակակոռուպցիոն պայքարի առաքելություն: Մի քանի վերահսկողության ծառայություն կա, ոչ մեկի մեջ երբե՛ք Դաշնակցությունը չի եղել: Մի անգամ ունեցել ենք մի հանգամանք` նախագահի խորհրդական հակակոռուպցիոն պայքարի գծով, բայց միայն խորհուրդ տալու առաքելությամբ եւ գործնական որեւէ քայլ անելու լիազորություն չուներ: Մենք ամեն ինչ արել ենք ստեղծելու համար մի վիճակ, որ Հայստանը Գրեկոյի մաս կազմի, օրենսդրական նախաձեռնություններով փորձել ենք մեր դերակատարությունն ունենալ, բայց գործնական առումով պատասխանատվություն մեզ երբեք չի վստահվել: Չվստահվելու բացասական հասկացողությամբ, որովհետեւ գիտեն, որ այդ հարցում մենք կլինենք սկզբունքային եւ անողոք: Հավանաբար դա է պատճառը մեզ այդ պայքարը չվստահելու:
–Դաշնակցական նախարարների փոփոխությունը` փորձառուներին փոխարինում նորերով լուրջ հիմքեր ունե՞ր, թե դա ընթացակարգային հարց էր:
-Նախապես, չի եղել որոշում, որ նրանց հանենք նախարարի պաշտոնից եւ ընտրենք Բյուրոյի կազմում: Գուցե դա դժվար է պատկերացնելը, բայց մեր ժողովներն իսկապես ժողովրդավարական են: Եվ իբրեւ ընտրության արդյունք այդ մարդիկ ընտրվեցին Բյուրոյի անդամ եւ իրենք ցանկացան թողնել նախարարությունը: Սա է իրականությունը, մյուս մեկնաբանությունները, կարծում եմ, ավելորդ են:
–Եթե պատահի, որ դրվի ազգային ժողովի նախագահի փոփոխության հարց, դուք որոշե՞լ եք ձեր անելիքը` կողմ-դեմ:
-Կոալիցիոն համաձայնության մեջ` Ազգային ժողովի նախագահի պարագան վերապահվում է Հանրապետական կուսակցությանը: Այդ հարցը իրենք պետք է լուծեն: Անշուշտ մենք կարող ենք տեսակետ ունենալ եւ այն լսելի դարձնել, բայց համաձայնության մեջ դա Հանրապետական կուսակցության իրավունքն է:
